Karolina Wilczyńska od lat tworzy prozę, która jest rozpoznawalna, ciepła i przystępna, a jednocześnie wnikliwa i pełna emocji. Jej styl łączy codzienność z głębokim spojrzeniem w prymarne potrzeby człowieka. Drobne gesty oraz emocje, pozornie niewidoczne, a jednak decydujące o szczęściu bohaterów, stają się źródłem bliskości i prawdziwego zrozumienia. Dzięki temu jej postacie – nieidealne, zwyczajne, spragnione czułości, stają się bliskie czytelnikowi i autentyczne w swojej codzienności. „Smak dojrzałych jabłek” pachnie jak lawenda i pieczona z miłością szarlotka. Ciepło, domowość i subtelna nostalgia przenikają każdą stronę, a jednocześnie unoszą się w niej aromaty goryczy i przemijania. Lidia, zatopiona w rutynie małżeństwa i dystansie jedynej córki, poszukuje przestrzeni dla siebie oraz dla swojego zszarganego serca. Odpowiedź na ogłoszenie „Bogumiły” staje się dla niej nie tylko formą eskapizmu, lecz także początkiem podróży ku odzyskaniu siebie i odważnemu spojrzeniu na własne pragnienia, tłumione przez lata. Witold, uciekający od przytłaczającej rzeczywistości i głośnych zabaw dzieci, znajduje na wsi u ciotki spokój, wytchnienie i sens drobnych gestów. Bogumiła, emanująca ciepłem, mądrością i spokojem, staje się dla nich źródłem siły, wzorem harmonii i uważności, drogowskazem w labiryncie dni. Ich spotkanie jest subtelne, ostrożne i prawdziwe. Nie chodzi tu o gorący romans, lecz o wymianę doświadczeń. O to, co niewypowiedziane, o ciszę pełną znaczeń, o odwagę, by dostrzegać siebie i drugiego człowieka. Rutyna, niedopowiedziane pretensje i codzienność przypominają, że życie łatwo przemyka w szarościach, ale każdy gest, każda szczera rozmowa, każda obecność mogą odmienić bieg zdarzeń złych, o czym dobitnie przypominają bohaterowie w eleganckim wieku. Góry Świętokrzyskie otulają spokojem i majestatem, dając przestrzeń do refleksji, odzyskania siebie i poczucia, że nie wszystko jest stracone. Nadzieja wlewa się w serce czytelnika jak ciepła herbata – delikatnie, subtelnie, a jednak nieodparcie. Każdy kolejny świt staje się szansą, by dostrzegać piękno, by cenić obecność i odważyć się na ziemską drogę pełną bliskości i znaczenia. Wilczyńska pokazuje, że trzeba czegoś doświadczyć lub utracić, by docenić to, co naprawdę ważne. Historia jest urzekajaca, refleksyjna, wywołująca kaskady emocji i uniwersalna – pełna metafor, symboliki jesieni, neofitów drobnych aktów troski oraz ciepła domowego ogniska.Choć lekka formalnie, została wypełniona wzruszeniami i poruszeniami. Pozostaje w arteriach ciała, ucząc, że prawdziwa obecność, odwaga serca i drobne gesty nadają życiu smak dojrzałych jabłek.